Po wejściu na stronę internetową Rodrigo Garcíi widać prostą animację pokazującą pasażera, który próbuje wydostać się z samolotu przez wyjście awaryjne. To dobra metafora postawy twórczej Garcíi – wysoko wartościującej konfrontację z tym, co ryzykowne, mroczne i ukryte. García wstrząsa, grozi i obraża po to by sprowokować, wyzwolić w widzu wolę sprzeciwu, negacji, poszukiwania emergency exit ze świata podporządkowanego przemocy, władzy i konsumpcji.
Rodrigo García jest reżyserem, dramatopisarzem, aktorem, scenografem i artystą wizualnym. Urodził się w 1964 roku w Buenos Aires. W wieku 22 lat opuścił Argentynę i zamieszkał w Madrycie, gdzie w 1989 roku założył własną grupę Carnicería Teatro (Teatr Rzeźnia). Obecnie mieszka w Asturii. Interesuje go to, co inni – artyści i media – pomijają albo ukrywają: resztki, odpady, kulisy, odrażające składniki świata. Jest pesymistą i właśnie dzięki temu tak bardzo zbliża się do tego, co określa współczesnego człowieka – diagnozuje jego lęki, dociera do sfer mroku, nieświadomości.
W logice klasyfikacji Rodrigo Garcíi przyporządkowuje się etykiety „brutalnego surrealisty”, „prowokatora”, „terrorysty” i „obrazoburcy”. Nieodłącznym towarzyszem wielu jego akcji jest skandal, który sam rozmyślnie wplata w strukturę swoich projektów. Jego strategia polega na ukazaniu, że to współczesny świat jest największym skandalem; w swoich działaniach demaskuje jego obłudę i brutalną logikę redukującą wszystko do towaru. Dlatego akt twórczy musi szczególnie rozmyślnie uwzględniać te praktyki, aby zaskoczyć widza, złapać go w pułapkę tego, co wymyka się posiadaniu i konsumpcji trzeba działać bez znieczulenia. Zamiast naiwnego poszukiwania adekwatnej odpowiedzi na zadane pytania, interesuje go ryzyko, wkraczanie na niebezpieczną ścieżkę błędu i porażki. Tylko ponosząc ryzyko można zbliżyć się do czegoś istotnego.
Za wyrazistym, niezwykle przewrotnym językiem teatralnym chętnie korzystającym z obrazów i symboli popkultury stoi jeden z najbardziej zaangażowanych w dialog o współczesnym świecie twórców. García zaciekle krytykuje swoje czasy pokazując, że nikt z nas nie jest niewinny. Współtworząc ich powierzchowność i akceptując projekt wielkiej pustki, w której godzimy się żyć, dajemy się zniewolić i pozbawić wolności. Nie bez powodu w 2009 roku Rodrigo García został uhonorowany Europejską Nagrodą Nowe Rzeczywistości Teatralne przyznawaną artystom, którzy wytyczają nowe szlaki refleksji i ekspresji we współczesnym teatrze.
García stawia widza w niekomfortowej sytuacji – obnaża hipokryzję wszystkich nas – zamieszanych w nieczyste gry, wykorzystywanie innych, ekstatyczną konsumpcję, wyniszczającą eksploatację emocji, ciał, pragnień. Krytykuje zachodni styl życia, świat oparty na dominacji, przemocy i wchłanianiu kolejnych dóbr, García zderza porządki, kontrapunktuje, eksploatuje popkulturę, obnaża ją, ale i uwielbia. W końcu to jedyne co mamy i co wciąż obrazuje nasze dylematy i zmagania. Jego aktorzy są zarazem krytykami i adwokatami rzeczywistości, świata konkretnego, dziejącego się tu i teraz. Prowadzą z widzem dwuznaczną, ostrą grę.
García uwielbia forsować granice – percepcji, dobrego smaku, wyobraźni. Wykorzystuje narkotyczne uzależnienie od rozrywki by storturować nią widza, wprowadzić go w stan odrętwienia, pokazać rewers przyjemności i konsumowania. O jego tekstach mówi się, że „eksplodują jak bomby”. Są zaangażowane politycznie, eksperymentują z językiem, wydobywając na jaw jego brutalność i poezję. W swoich spektaklach łączy je z oszałamiającą nadmiarem i mocnymi znakami wizualnymi scenografią, tańcem, muzyką i niezwykle intensywną obecnością aktorów. Do jego najbardziej znanych przedstawień należą: Compré una pala en IKEA para cavar mi tumba [Kupiłem w IKEI łopatę, żeby wykopać sobie grób] (2002), Jardinería Humana (2003), Agamenon (2003), Arrojad mis cenizas sobre Mickey [Zasypcie moimi popiołami myszkę Miki] (2006), Versus (2008) i Golgota Picnic (2011). We wrześniu 2013 w Annency odbyła się premiera jego najnowszego spektaklu Daisy.
García od kilkunastu lat jest obecny w Europejskim teatrze, występując na najważniejszych scenach i festiwalach (m.in. Biennale w Wenecji, Festival d'Avignon, Festival d'Automne w Paryżu). W Polsce pokazywał swoje spektakle dwukrotnie. Po raz pierwszy w kwietniu 2009 roku podczas festiwalu „Świat miejscem prawdy” we Wrocławiu, przy okazji wręczenia Europejskiej Nagrody Teatralnej. Publiczność obejrzała przedstawienie Wypadki: zabić żeby zjeść oraz Zasypcie moimi popiołami myszkę Miki. Oba wywołały gwałtowne reakcje i dyskusje o tym, co można pokazać w teatrze i gdzie są granice prowokacji. Kilka miesięcy później na zaproszenie Nowego Teatru w Warszawie García pokazał spektakl Versus. W 2012 roku na Festiwalu Sacrum Profanum odbyła się premiera wokalno-instrumentalnego projektu Król Lear z muzyką Pawła Mykietyna i librettem Piotra Gruszczyńskiego na podstawie tekstu Rodrigo Garcíi oraz szekspirowskiego Króla Leara.
W 2010 roku nakładem krakowskiego wydawnictwa Panga Pank i Nowego Teatru ukazał się zbiór tekstów Rodrigo Garcíi w tłumaczeniu Agnieszki Stachurskiej: Versus, After Sun oraz Rozsypcie moje prochy w Eurodisneylandzie.